—استعدادیابی
—-  فقدان طرح یكپارچه، اجرایی و ساختارمند استعدادیابی
—-  فعال نبودن آموزش و پرورش در امر استعدادیابی
—- ضعف امكانات و تجهیزات مناسب برای استعدادیابی
—- گسترده نبودن مراكز استعدادیابی در كشور
—- عدم توجه به ورزش مدارس به عنوان پایه ورزش قهرمانی
—پرورش ورزشكار
—- فقدان مراكز پرورش ورزشكاران نوجوان (مدارس ورزشی)
—- فقدان نظام و شیوه اجرایی صحیح برای پرورش ورزشكار
—-  سهم اندك باشگاه های ورزشی در ورزش قهرمانی كشور (توسعه نیافتگی باشگاه های ورزشی)
—- كمبود كمی و كیفی مربیان ورزش قهرمانی

مسابقات
•فقدان برنامه كلان برای ساماندهی مسابقات داخلی
•عدم ارتباط میان انواع مسابقات داخلی كشور

ورزشكار
•مشاركت كم جامعه در ورزش قهرمانی (اندك بودن جمعیت ورزش قهرمانی)
•اندك بودن تعداد ورزشكاران شركت كننده در بازی‌های المپیك و آسیایی

كسب مدال
•وضعیت نسبتاً نامناسب كسب مدال طلا در بازی‌های المپیك
•عدم توفیق در كسب مدال در رشته‌های تیمی در بازی‌های المپیك و مسابقات جهانی
•جایگاه نامناسب كشور در بازی‌های المپیك و آسیایی

عمومی
•فقدان معیارهای اولیت‌بندی رشته‌های ورزشی
•فقدان شیوه و برنامه برای شناسایی رشته‌های مستعد ورزشی
•ناكافی بودن برنامه‌های حمایت مستقیم از ورزشكاران
•توجه ناكافی به استفاده از قهرمانان ورزشی كشور پس از پایان دوره ورزشی آنان
•ضعف فرهنگی ورزش قهرمانی در كشور
•كمبود منابع مالی عمده نهادهای ورزش قهرمانی
•فقدان اطلاعات صحیح و به روز در مورد ورزشكاران قهرمانی در كشور

مدیریت برنامه استراتژیک
چگونه ضرورت مدیریت استراتژیک پیدا شد؟ ایگور انسف عقیده داشت که اشباع بازار مصرف در امریکا  که بعد از جنگ جهانی دوم بوجود آمد، اولین جرقه برای برنامه ریزی استراتزیک بود.
هیچ برنامه ای را نمی توان قطعی دانست زیرا هم پیچیدگی و هم تغییرات در محیط زیاد است. به همین دلیل باید مدیر از دو ابزار کمی و کیفی که شامل شهامت خطر پذیری، صبر و متانت، در مواجه با مشکلات برخوردار باشد.
این مسائل ونیز مسائل تخصصی نشان داد که در سازمان، حوزه مسئولیتی وجود دارد که در حیطه هیچ یک از مدیریتهای تخصصی قرار نمی گیرد و تخصص خاصی است که مدیریت استراتژیک نام دارد.
السن وایدی برنامه ریزی استراتژیک را تلاشی منظم و سازمان یافته در جهت اتخاذ تصمیمات و انجام اقدامات بنیادی تعریف نمودند که به موجب آن، اینکه یک سازمان چیست، چه می کند و چرا اموری را انجام می دهد، مشخص خواهد شد. برنامه ریزی استراتژیک، ارتباطات و مشارکت را سهولت بخشیده، علایق و ارزشهای ناهمگرا را با یکدیگر همسو و منطبق می کند.
از دیدگاه لارنس و کلوک، مدیریت استراتژیک فرایند اتخاذ تصمیماتی است که منجر به توفیق، ادامه حیات یا مرگ مؤسسه می گردد. وظیفه استراتژیستها عبارتست از بهترین نوع استفاده از منابع مؤسسه در یک محیط در حال تغییر

استراتژیک
مسیری را كه سازمان در نظر دارد چارچوب فعالیتهای خود را در آن ایجاد كند تا به اهداف مورد نظر دست یابد استراتژی می گویند.
استراتژی نوعی رویكرد سازگار (منعطف) در طول زمان است كه نگرش سازمانی را در دستیابی به اهدافش مشخص می سازد. مقصود از استراتژی عبارت است از نگهداری و حفظ موقعیت مزیتی سازمان از طریق سرمایه گذاری در نقاط قوت و به حداقل رساندن نقاط ضعف یك سازمان. برای انجام این امر یك سازمان باید فرصتها و تهدیدهایی را  كه از محیط های داخلی و خارجی ناشی می شود را شناسایی كند.
برنامه ریزی راهبردی- استراتژیک- فرایندی است سازمانی برای تعریف راهبرد سازمان و تصمیم گیری برای چگونگی یافتن منابع مورد نیاز برای رسیدن به مقصود استراتژی، صورت می‌گیرد. این فرایند افراد و منابع را نیز شامل می‌شود.
برای آنکه سازمان بداند به کجا خواهد رفت باید بداند اکنون دقیقاً کجا قرار گرفته است. پس از آن باید آنچه می‌خواهد باشد را به درستی تعریف کرده و چگونگی رسیدن به آن جایگاه را مشخص کند. مستندات حاصل از این فرایند را برنامهٔ راهبردی سازمان می‌نامند.
برنامه ریزی راهبردی برای برنامه ریزی مؤثر به منظور تصویر کردن طرح و برنامه یک سازمان بکار می‌رود، اما هرگز نمی‌تواند مشخصا پیشبینی کند بازار در آینده دقیقاً چگونه خواهد بود و در آیندهٔ نزدیک چه اتفاقاتی رخ خواهد داد.
به هر رو، متفکران استراتژی در سازمان می‌باید استراتژی‌های سازمان را بر اساس زنده ماندن در شرایط سخت طراحی کنند.
درواقع برنامه ریزی راهبردی به نوعی تصویر رسمی آیندهٔ سازمان است. هر برنامهٔ راهبردی دست کم به یکی از پرسش‌های زیر پاسخ خواهد داد: ۱- ما دقیقاً چه کار می‌کنیم؟